استكمال آخر ..أم أكثر من ذلك
قبل حوالي السنة اشتركت في استكمال في بيت يتسيف في بئر السبع. كانت طريقي متوجهة إلى الجنوب تلقائية للغاية
بدون أية توقعات أن اقضي وقتا جميلا أو توقعات حول المضامين أو المحاضرين هناك . المحرك الذي جعلني أسافر هو حبي للتعلم وأيضا ضغط الجهاز التربوي لجمع نقاط لتحسين الراتب. عندما وصلت للمحاضرة الأولى رأيت مشتركين من العرب واليهود وقد حافظوا على نسبة الأقلية والأكثرية طبعا!!
عندما طلبت المسؤولة عن الاستكمال ان نتعرف على بعضنا البعض وجدنا بان ثلث الموجودين قدموا من اشكلون – معلمات وحاضنات. في ذاك الوقت ، كان ضرب الصواريخ على منطقة اشكلون في أوجه .
امتلأ الجو في القاعة بتوتر شديد واتضح بان المعلمات من اشكلون لم يعلموا بحضور المعلمين العرب . التصرف الإنساني الأول هو الابتعاد عن بعضنا ، ولكن جزءا من مراحل التعلم تمرر بواسطة ورشات عمل ولا بد أن نعمل معا في هذه الورشات. وكان من الضروري أن نتحدث، ونتبادل الآراء، ونرد على بعضنا البعض. فجأة ، قامت إحدى المعلمات وأعلنت سقوط صاروخ بجانب اشكلون وإنها مضطرة للتحدث هاتفيا مع أهل بيتها ، ومثلها طبعا كل المعلمات من اشكلون . اما باقي الحضور فقد بداوا بالتحدث عن الحدث وعن صعوبة ظروف الحياة في الجنوب في ظل الحرب وسقوط الصواريخ. اتجهت الأعين إلينا – العرب الموجودين في القاعة. اخترت أن اسكت وان لا أُظهر تضامني مع شعور المعلمات بالخوف وعن شرعية هذه المشاعر .فالأعين قالت الكثير أو على الأقل هكذا آمنت بداخلي.
بعد استراحة استمرت نصف ساعة، رجعنا للقاعة وابتدأت محاضرة جديدة عن التصدعات في المجتمع الإسرائيلي وطرق التعامل مع هذه التصدعات، وذلك من وجهة نظر المحاضر. فجأة دار حوار صاخب بين المعلمين واحدى المعلمات صرخت: أُنظر، أنا ألان جالسة أتعلم مع مجموعة من المعلمين العرب رغم سقوط الصواريخ . أنا لا اربط بينهم وبين الأحداث في اشكلون . لا اكره إنسان لأنه عربي. احد المعلمين العرب رد عليها قائلا: أنا احترم حديثك هذا وافهم وضعك والخوف الموجود داخلك بسبب الصواريخ ولو كنت مكانك لشعرت نفس الشعور ولكن عليّ أن أقول لك بأنك امتنعت حتى عن النظر إلينا وباتجاهنا ولهذا لا مكان للحديث عن تواصل اجتماعي .
استرسلت المعلمة في الحديث ردا عليه دون توقف، تحدثت عن والدتها التي قتلت في حرب الستة أيام وعن ترعرعها كيتيمة هي وإخوتها . قصة محزنة تمزق القلب . من الزاوية الأخرى للقاعة ، ابتدأ الحديث عن قصة أخرى لمشترك آخر ... هل تعلمون؟ لم تكن هناك حاجة للرد أو للتعزية كلنا شعرنا بهذه اللحظات بأننا بشر ولا شيء غير ذلك.
ستفاجاوا إن قلت لكم بأننا المشتركون، عرب ويهود ، بقينا معا طوال الوقت شعرنا بدفء قلوبنا وقد كان مثل السحر الذي مر بيننا .قضينا الليلة معا ضحكنا وحدثنا النكت .
השתלמות או מעבר
מלפני שנה או יותר קצת, הייתי שותפה בהשתלמות אחת בבית יציב בבאר שבע. הנסיעה שלי לדרום הייתה אוטומטית ללא ציפיות גבוהות על הנאה , תכנים או מרצים . מה שהניע אותי זה דחף הלמידה ודחף המערכת לצבור עוד נקודות למשכורת. שהגעתי להרצאה הראשונה ראיתי שם משתתפים ערבים ויהודים כמובן שמרו על יחס רוב ומיעוט . שהאחראית על ההשתלמות בקשה לעשות סיבוב היכרות נוכחנו לדעת שיותר משליש הגיעו מאשקלון גננות ומורות. בזמנו היה ירי הטילים על האזור בשיאו. האווירה התמלאה במתח נוראי והסתבר שהמורות מאשקלון לא ידעו שיהיו משתתפים ערבים . האקט האנושי הראשון הוא התרחקות עד כמה שזה מתאפשר .הרי חלק מתהליך הלימוד מועבר בסדנאות ובלית ברירה היה צורך לדבר , להחליף דעות, ולהגיב אחד לשני. פתאום אחת המורות קמה ומודיעה שיש טיל שנפל ליד אשקלון והיא צריכה לדבר עם המשפחה , כל המורות מאשקלון ניסו ליצור קשר עם משפחותיהם והשאר דברו על המקרה ועל הקושי שבסיטואציה זו . מבטים נישאו אלינו –הערבים באולם- למרות ההזדהות שלי עם המורות מאשקלון , בחרתי לא להגיב. המבטים אמרו הכל, לפחות ככה האמנתי.
אחרי הפסקה של חצי שעה חזרנו לזירה. התחילה הרצאה חדשה סביב השסעים ופילוג בחברה הישראלית ודרכים להתמודד עם שסעים אלה, מפרספקטיבה של המרצה. העניין איכשהו גרם לוויכוח סוער ואז אחת המורות התפרצה ואמרה: הנה תראה אני יושבת פה לומדת עם קבוצה של מורים ערבים למרות ירי הטילים .אני לא קושרת אותם לתקריות באשקלון. אין לי שנאה כלפי בן אדם רק בגלל שהוא ערבי. מורה ערבי לא שתק והגיב: אני מכבד את דברייך ומבין את מצבך והפחד שאת שרויה בו בגלל ירי הטילים ואם הייתי במקומך גם הייתי מרגיש כמוך אבל אני חייב להגיד שאת לא יוצרת אפילו קשר עין עם הערבים פה לא לדבר על קשר חברתי . המורה מתחילה לדבר ולא הפסיקה וטוב שהיא לא הפסיקה , היא מתחילה לספר על אמא שלה שנהרגה במלחמת ששת הימים ועל איך גדלה יתומה היא והאחים שלה. סיפור טרגי עצוב שקורע את הלב. מהפינה השנייה בחדר התחיל סיפור אחר של משתתף אחר, ואתם יודעים מה? לא היה צריך להגיב או לנחם ,כולנו הרגשנו ברגע זה כבני אדם ולא יותר מזה.
ותתפלאו יום אחרי היינו ביחד כל הזמן הרגשנו את חום לבו של כל אחד כאילו קסם ועבר בין המשתתפים.בילינו את הלילה גם ביחד צחקנו וספרנו בדיחות . התמונה מפליקר
אינסאף שואהנה
قبل حوالي السنة اشتركت في استكمال في بيت يتسيف في بئر السبع. كانت طريقي متوجهة إلى الجنوب تلقائية للغاية
بدون أية توقعات أن اقضي وقتا جميلا أو توقعات حول المضامين أو المحاضرين هناك . المحرك الذي جعلني أسافر هو حبي للتعلم وأيضا ضغط الجهاز التربوي لجمع نقاط لتحسين الراتب. عندما وصلت للمحاضرة الأولى رأيت مشتركين من العرب واليهود وقد حافظوا على نسبة الأقلية والأكثرية طبعا!!
عندما طلبت المسؤولة عن الاستكمال ان نتعرف على بعضنا البعض وجدنا بان ثلث الموجودين قدموا من اشكلون – معلمات وحاضنات. في ذاك الوقت ، كان ضرب الصواريخ على منطقة اشكلون في أوجه .
امتلأ الجو في القاعة بتوتر شديد واتضح بان المعلمات من اشكلون لم يعلموا بحضور المعلمين العرب . التصرف الإنساني الأول هو الابتعاد عن بعضنا ، ولكن جزءا من مراحل التعلم تمرر بواسطة ورشات عمل ولا بد أن نعمل معا في هذه الورشات. وكان من الضروري أن نتحدث، ونتبادل الآراء، ونرد على بعضنا البعض. فجأة ، قامت إحدى المعلمات وأعلنت سقوط صاروخ بجانب اشكلون وإنها مضطرة للتحدث هاتفيا مع أهل بيتها ، ومثلها طبعا كل المعلمات من اشكلون . اما باقي الحضور فقد بداوا بالتحدث عن الحدث وعن صعوبة ظروف الحياة في الجنوب في ظل الحرب وسقوط الصواريخ. اتجهت الأعين إلينا – العرب الموجودين في القاعة. اخترت أن اسكت وان لا أُظهر تضامني مع شعور المعلمات بالخوف وعن شرعية هذه المشاعر .فالأعين قالت الكثير أو على الأقل هكذا آمنت بداخلي.
بعد استراحة استمرت نصف ساعة، رجعنا للقاعة وابتدأت محاضرة جديدة عن التصدعات في المجتمع الإسرائيلي وطرق التعامل مع هذه التصدعات، وذلك من وجهة نظر المحاضر. فجأة دار حوار صاخب بين المعلمين واحدى المعلمات صرخت: أُنظر، أنا ألان جالسة أتعلم مع مجموعة من المعلمين العرب رغم سقوط الصواريخ . أنا لا اربط بينهم وبين الأحداث في اشكلون . لا اكره إنسان لأنه عربي. احد المعلمين العرب رد عليها قائلا: أنا احترم حديثك هذا وافهم وضعك والخوف الموجود داخلك بسبب الصواريخ ولو كنت مكانك لشعرت نفس الشعور ولكن عليّ أن أقول لك بأنك امتنعت حتى عن النظر إلينا وباتجاهنا ولهذا لا مكان للحديث عن تواصل اجتماعي .
استرسلت المعلمة في الحديث ردا عليه دون توقف، تحدثت عن والدتها التي قتلت في حرب الستة أيام وعن ترعرعها كيتيمة هي وإخوتها . قصة محزنة تمزق القلب . من الزاوية الأخرى للقاعة ، ابتدأ الحديث عن قصة أخرى لمشترك آخر ... هل تعلمون؟ لم تكن هناك حاجة للرد أو للتعزية كلنا شعرنا بهذه اللحظات بأننا بشر ولا شيء غير ذلك.
ستفاجاوا إن قلت لكم بأننا المشتركون، عرب ويهود ، بقينا معا طوال الوقت شعرنا بدفء قلوبنا وقد كان مثل السحر الذي مر بيننا .قضينا الليلة معا ضحكنا وحدثنا النكت .
השתלמות או מעבר
מלפני שנה או יותר קצת, הייתי שותפה בהשתלמות אחת בבית יציב בבאר שבע. הנסיעה שלי לדרום הייתה אוטומטית ללא ציפיות גבוהות על הנאה , תכנים או מרצים . מה שהניע אותי זה דחף הלמידה ודחף המערכת לצבור עוד נקודות למשכורת. שהגעתי להרצאה הראשונה ראיתי שם משתתפים ערבים ויהודים כמובן שמרו על יחס רוב ומיעוט . שהאחראית על ההשתלמות בקשה לעשות סיבוב היכרות נוכחנו לדעת שיותר משליש הגיעו מאשקלון גננות ומורות. בזמנו היה ירי הטילים על האזור בשיאו. האווירה התמלאה במתח נוראי והסתבר שהמורות מאשקלון לא ידעו שיהיו משתתפים ערבים . האקט האנושי הראשון הוא התרחקות עד כמה שזה מתאפשר .הרי חלק מתהליך הלימוד מועבר בסדנאות ובלית ברירה היה צורך לדבר , להחליף דעות, ולהגיב אחד לשני. פתאום אחת המורות קמה ומודיעה שיש טיל שנפל ליד אשקלון והיא צריכה לדבר עם המשפחה , כל המורות מאשקלון ניסו ליצור קשר עם משפחותיהם והשאר דברו על המקרה ועל הקושי שבסיטואציה זו . מבטים נישאו אלינו –הערבים באולם- למרות ההזדהות שלי עם המורות מאשקלון , בחרתי לא להגיב. המבטים אמרו הכל, לפחות ככה האמנתי.
אחרי הפסקה של חצי שעה חזרנו לזירה. התחילה הרצאה חדשה סביב השסעים ופילוג בחברה הישראלית ודרכים להתמודד עם שסעים אלה, מפרספקטיבה של המרצה. העניין איכשהו גרם לוויכוח סוער ואז אחת המורות התפרצה ואמרה: הנה תראה אני יושבת פה לומדת עם קבוצה של מורים ערבים למרות ירי הטילים .אני לא קושרת אותם לתקריות באשקלון. אין לי שנאה כלפי בן אדם רק בגלל שהוא ערבי. מורה ערבי לא שתק והגיב: אני מכבד את דברייך ומבין את מצבך והפחד שאת שרויה בו בגלל ירי הטילים ואם הייתי במקומך גם הייתי מרגיש כמוך אבל אני חייב להגיד שאת לא יוצרת אפילו קשר עין עם הערבים פה לא לדבר על קשר חברתי . המורה מתחילה לדבר ולא הפסיקה וטוב שהיא לא הפסיקה , היא מתחילה לספר על אמא שלה שנהרגה במלחמת ששת הימים ועל איך גדלה יתומה היא והאחים שלה. סיפור טרגי עצוב שקורע את הלב. מהפינה השנייה בחדר התחיל סיפור אחר של משתתף אחר, ואתם יודעים מה? לא היה צריך להגיב או לנחם ,כולנו הרגשנו ברגע זה כבני אדם ולא יותר מזה.
ותתפלאו יום אחרי היינו ביחד כל הזמן הרגשנו את חום לבו של כל אחד כאילו קסם ועבר בין המשתתפים.בילינו את הלילה גם ביחד צחקנו וספרנו בדיחות . התמונה מפליקר
אינסאף שואהנה
