22.7.09
إبداء رأي
العرب في إسرائيل والحلقة المغلقة
يوضع العرب في إسرائيل في حلقة محكمة الإغلاق .والمسؤول عن إغلاقها ليس إلا الشعب العربي في إسرائيل والشعب اليهودي في إسرائيل .
افتتح القول بوضوح وبدون أي ازدواجية في المعنى: العربي الإسرائيلي يريد ويرغب في أن يكون جزءا من المجتمع الإسرائيلي مثله مثل أي مواطن آخر في الدولة. ويشهد على ذلك الاستفتاءات التي تجرى سنويا. الشعور بالانتماء للشعب الفلسطيني والتضامن مع آلامهم ليس إلا شعور طبيعي يحمله كل إنسان لأبناء شعبه أينما كانوا. كان من المتوقع ان يفهم الشعب اليهودي وضع المواطنين العرب وذلك لحرصهم الكبير على المحافظة على علاقاتهم مع اليهود في المهجر. إذ ان اليهود في المهجر يحافظون على إخلاصهم للدولة التي يسكنون بها ويحافظون في نفس الوقت على تضامنهم مع دولة إسرائيل.إن خلط الأمور بين الإخلاص للدولة والشعور بالانتماء يؤدي إلى تدهور كامل في علاقات اليهود والعرب في إسرائيل ، في شتى مجالات الحياة. كل طرف في القضية يطالب الأخر بإثبات حسن نيته وإخلاصه : الشعب اليهودي بواسطة حكومته، حكومة الأكثرية الديمقراطية التي تعبّر عن رغبة أكثرية الشعب، تسن وتقترح في الآونة الأخيرة مجموعة من القوانين التي تهدف كما يعتقد واضعيها بأنها تخدم وتعزز سيادة الدولة على مواطنيها وأراضيها. سمعنا عن قانون النكبة وقانون لتهويد أسماء الشوارع وقانون المواطنة والإخلاص..وما إلى ذلك من قوانين . والأكثرية هي أكثرية لا تستطيع الأقلية أن تؤثر على قرارات الأكثرية ألا في حالة وجود نظام ديمقراطي جوهري في الدولة. وهذه مسالة معقدة بحد ذاتها ولن نخوضها هنا. المواطن العربي الإسرائيلي الذي يطالب الحكومة بالمساواة في الحقوق وزوال التمييز الذي تأسس منذ قيام الدولة في شتى المجالات وأدى إلى فجوة عميقة في التحصيل التعليمي والسلم الاجتماعي ، نجده يصارع نوعا آخر من الاضطهاد، إذ يطالَب بمحو مشاعره وتاريخه وفي نفس الوقت، عليه أن يشكر الحكومة على سماحها له بان يلفظ أنفاسه تحت وطأة الظلم والتمييز المستفحل. فكيف يمكن للمظلوم أن يشكر ظالمه ؟ !
إنصاف شواهنة
22.7.09
הבעת דעה
הערבים בישראל
הערבים בישראל נמצאים בתוך מעגל סגור. ומי שאחראי על סגירתו הינו למרבית הפלא ,העם הערבי בישראל והעם היהודי בישראל.
אבהיר בזאת באופן חד משמעי שהעם הערבי בישראל רוצה ומבקש להיות חלק מהחברה הישראלית כמוהו כמו כל אזרח אחר במדינה. מעיד על כך הסקרים שנעשו בשנים קודמות .רגש השייכות לעם הפלסטיני וההזדהות עם סבלם הינו רגש טבעי נושא אותו כל אדם לבני עמו ולא משנה איפה הם גרים, הרגש קיים . דווקא היהודים שכל כך חשוב להם לשמור על זיקה חזקה בין ישראל לקהילות היהודיות ברחבי העולם היו צריכים להבין את מצבם של האזרחים הערבים. הרוב המכריע של האזרחים הערביים נאמנים למדינה אבל גם מזדהים עם הפלסטינים ברשות ובעזה כי הם חלק מהעם הפלסטיני. הרי זה מצבם של רוב היהודים בעולם: הם אזרחים נאמנים של מדינות שונות אבל הם גם מרגישים קירבה והזדהות ושותפות גורל עם ישראל.ערבוב בין נאמנות למדינה ולרגש השייכות מביא להרס הולך וגדל ביחסים בין יהודים לערבים הישראלים, בכל תחומי החיים. כל צד מבקש הוכחות לתום ליבו של האחר ולנאמנותו כלפיו: העם היהודי באמצעות הממשלה, ממשלת הרוב הדמוקרטי שמייצגת את רצונם של רוב העם , מחוקקת חוקים, ומציעה לחוקק חוקים קבוצה של חוקים שמטרתה העיקרית כמו שהוגיה סבורים , משרתת את טובת המדינה ומחזקת את הריבונות שלה על אזרחיה ואדמתה. שמענו על חוק הנכבה וחוק הפיכת שמות של רחובות לשמות עבריים והצעות כמו הצעת חוק הנאמנות ...ועוד כאלה. ורוב הוא רוב, המיעוט לא יכול להשפיע על החלטות הרוב אלא אם קיים במדינה משטר דמוקרטי מהותי,וזו סוגיה מורכבת בפני עצמה ולא נדון בה כעת.מדיניות שכזו גורמת להקצנת עמדות אצל הציבור הערבי.
האזרח הערבי ישראלי, שמבקש מהממשלה שוויון זכויות ודיכוי גזענות אשר השתרשה מאז קום המדינה בכל תחומי החיים ,ותוצאותיה נראים בפערים בין שתי הקבוצות בהישגים לימודיים ,רמת חיים וניעות חברתית, הוא נתקל במאבק מסוג אחר , מתבקש הוא למחוק את ההיסטוריה שלו ואת הרגשות שלו. ובה בעת , עליו להביע תודה לממשלה על זה שנותנת לו לנשום תחת הנטל של קיפוח והפלייה הולכים וגדלים. אז איך יכול בן אדם מקופח להביע תודה לזה שמקפח אותו?!
אינסאף שואהנה
